Here's how "halo-halo" commonly looks like. Like it? Grab it! :)
(Internet photo)
Hope you're keeping cool in your country!
Friday, March 9, 2012
Hot, hot, hot in the Philippines! Time for "halo-halo"!
With the temperature reaching to more than 30 degrees Celsius on a daily basis since about late February this year, Philippines is one hot country! Time to hit the air-conditioned malls and, with a bit more expense, the pools or the beaches (Philippines is THE Beach Country!). Ice cream melts faster than you can say "Mabuhay!"--the local term for "Long live!", "Hello!", or a similar greeting. So, you'd better take your ice cream fast :) Of course, there's the old reliable "halo-halo" to also keep you cool. "Halo-halo" (or "mix-mix" literally and figuratively) is a Philippine favorite refreshment of different types of beans, crunchies, coconut thingies, flan, ice cream, and other delicious stuff mixed together with milk and crushed ice in a glass! It's easily available in malls and stores in the Philippines in summer (now!) and, usually, all-year round. Ummmm.
Here's how "halo-halo" commonly looks like. Like it? Grab it! :)
(Internet photo)
Hope you're keeping cool in your country!
Here's how "halo-halo" commonly looks like. Like it? Grab it! :)
(Internet photo)
Hope you're keeping cool in your country!
Saturday, March 3, 2012
Yapak--isang tunay na pangyayari
Kagabi, lampas lang ng kaunti sa ala-sais, naglalakad ako sa “sidewalk” ng Tandang Sora Avenue, sa Quezon City. Papunta ako sa isang turo-turo para bumili ng ulam naming pamilya. May dalawang paslit na lalaki na nauunang maglakad kaysa sa akin, walo o siyam na taong gulang na sila. Pagdaan nila sa isang “van” na nakaparada sa gilid, biglang binuksan ng nagmamanehong lalaki yong “headlights” niya at tatawid sana siya papunta sa kabilang kalye. Halos tamaan niya yong dalawang bata. Mabuti at naka-iwas sila. Hindi pwedeng hindi nakita ng drayber yong mga bata kasi may liwanag naman galing sa mga “lampposts” at sa mga dumadaang dyip. Naaasar ako sa drayber. Binilisan ko ang lakad ko para matitigan ko ng masama yong drayber bago siya umikot pa.
Tinignan ko yong mga naglalakad pa ring mga bata kung ayos lang sila. Palingon-lingon sila sa drayber, para bang nag-iisip kung bakit sila gustong sagasaan yata kanina. Tapos, dahil malapit na ko sa mga bata, medyo naamoy ko sila. Medyo maantot. Madungis yong katawan at damit nila. Nakita ko rin na wala silang sapin sa paa. Parang ang kapal na nga ng ilalim ng paa nila sa kakalakad ng walang saplot sa kanilang mga murang paa. Naawa naman ako bigla. Ganun talaga ako, eh, mabilis maawa sa mga batang ganito na nakikita ko sa kalye. Pero siguro kahit na sino naman na nakakakita sa mga batang ganito kung saan-saan sa Metro Manila ay nakakaramdam din ng awa sa kanila. Ay, hindi pala lahat. May mga taong katulad nung drayber na gusto yata silang sagasaan, o sindakin man lang. Mas lalo pa akong naawa kasi naisip ko baka na-“trauma” yong bata sa ginawa ng drayber sa kanila. O, baka naman sanay na ang mga batang eto sa mga peligro sa kalye at malilimutan din nila ang nangyari?
Pero, sa oras na yon, parang naramdaman ko na kailangang may gawin ako para sa mga batang eto. Kinausap ko habang naglalakad sila, nasa likod nila ako. “Magkapatid kayo?” tanong ko. “Hindi po, magkasama lang,” tugon ng isa. “Ba’t wala kayong tsinelas,” tanong ko uli. “Po?” sagot naman ng isa. “Tara, tignan natin dun sa kanto, baka may tindang tsinelas, punta tayo dun,” aya ko sa kanila. Sumunod naman sila, masunuring mga bata.
At buti na lang nga, yong isang maliit na “variety store” sa kanto, may mga tsinelas. Tinanong ko yong babaeng nagtitinda kung may kasya dun sa mga bata, yong mura lang, sabi ko (baka kasi kulangin ang pera kong dala, heheh). Yong sa mas maliit na bata, may nagkasya agad na tsinelas na goma. Yong mas malaking ng konti na bata, mas malaki ng konti sa paa nya yong isang tsinelas na goma rin. Sabi ko, pwede na yan, kasi mabilis ka naman tatangkad pa. Sabi ng nagtitinda, ano ko raw yong mga bata. Sabi ko nakasabay ko lang sila. Binayaran ko ng “tapwe” (singkwenta pesos, “tapwe” nga ba tawag dun, sa John en Marsha ko ata narinig yon noon-noon pa heheh) yong babae at iniwan na yong mga bata kasi bibili pa nga ko ng ulam. Pero binilinan ko yong mga bata na huwag nila iwawala yong mga tsinelas nila. “Opo,” narinig ko habang palayo ako.
Maya-maya, bitbit ko ang mga supot ng pinamili kong ulam, pabalik na ko sa bahay sa ganung kalye din nang makita ko yong dalawang bata sa tindahan na kung saan ko sila iniwan. Mukhang busy yong babaeng nagtitinda sa paghalukay sa lalagyan nila ng mga tsinelas na paninda. “O, anong nangyari sa tsinelas mo?” sabi ko dun sa medyo mas malaking bata, kasi wala na naman siyang saplot sa paa. “Ay, ayaw niya yong tsinelas, Ate, malaki raw. Choosy sya. Kaso wala na talagang kasya sa kanya,” hirit ng nagtitinda sa akin. “Ay, ganun,” sabi ko. “Sige, bigyan mo na lang ng medyo mas mahal na tsinelas, baka may sukat siya doon” (may natira pa kasi akong pera sa pitaka ko, heheh). Eh di naghanap na sya sa iba nilang “stock,” at sa wakas ay may kasukat na sa paa ng bata. Nagdagdag ako ng trenta’y-singko pesos para sa tsinelas, at binilinan ko uli yong dalawang bata na ingatan nila ang kanilang mga suot pati na rin ang sarili nila.
Yon, kaya ang pakiusap ko lang sa inyo na makababasa nito maikling “true story” na eto ay kung may mga tsinelas o sapatos na kinalakihan na ng mga bata sa inyong bahay, ipunin ninyo ang mga eto, huwag itapon, huwag ibigay para kagat-kagatin ni Bantay. Ibigay ninyo na lamang sa mga bastang paslit sa paligid-ligid natin. Marami sila. Siyempre, mas maganda kung may maibabahagi tayong iba pang bagay sa kanila bukod sa tsinelas o sapatos. Pero, magandang simula na rin na saplot man lamang sa paa ay maihandog natin sa mga batang eto. Mahirap maglakad ng nakayapak. Mahirap pumunta sa gusto mong puntahan. Mahirap bumuo ng mga pangarap kapag ang hubad mong paa ay nakalapat diretso sa lupa or sa semento na kinatatayuan o nilalakaran mo, na para bang sinasabing akin ka, dito ka lang sa kalye, dito ka lang nababagay, wala ka ng pag-asang maka-alis dito upang magkaroon ng mas magandang buhay. Pero kung may maibabahagi tayo sa ganitong mga bata, baka sakaling dahil sa maramdaman nilang kabaitan at pag-alala mula sa ibang tao ay maisip nila sa murang edad nila na may halaga sila, at may pag-asa pa sila sa kabila ng isang mahirap na buhay na kinagisnan nila.
Wala dapat na batang nakayapak, di nakakaligo, di nakakakain, di nakakapag-aral. Wala dapat na batang di maaring mangarap at makamit ang isang magandang buhay.
Tinignan ko yong mga naglalakad pa ring mga bata kung ayos lang sila. Palingon-lingon sila sa drayber, para bang nag-iisip kung bakit sila gustong sagasaan yata kanina. Tapos, dahil malapit na ko sa mga bata, medyo naamoy ko sila. Medyo maantot. Madungis yong katawan at damit nila. Nakita ko rin na wala silang sapin sa paa. Parang ang kapal na nga ng ilalim ng paa nila sa kakalakad ng walang saplot sa kanilang mga murang paa. Naawa naman ako bigla. Ganun talaga ako, eh, mabilis maawa sa mga batang ganito na nakikita ko sa kalye. Pero siguro kahit na sino naman na nakakakita sa mga batang ganito kung saan-saan sa Metro Manila ay nakakaramdam din ng awa sa kanila. Ay, hindi pala lahat. May mga taong katulad nung drayber na gusto yata silang sagasaan, o sindakin man lang. Mas lalo pa akong naawa kasi naisip ko baka na-“trauma” yong bata sa ginawa ng drayber sa kanila. O, baka naman sanay na ang mga batang eto sa mga peligro sa kalye at malilimutan din nila ang nangyari?
Pero, sa oras na yon, parang naramdaman ko na kailangang may gawin ako para sa mga batang eto. Kinausap ko habang naglalakad sila, nasa likod nila ako. “Magkapatid kayo?” tanong ko. “Hindi po, magkasama lang,” tugon ng isa. “Ba’t wala kayong tsinelas,” tanong ko uli. “Po?” sagot naman ng isa. “Tara, tignan natin dun sa kanto, baka may tindang tsinelas, punta tayo dun,” aya ko sa kanila. Sumunod naman sila, masunuring mga bata.
At buti na lang nga, yong isang maliit na “variety store” sa kanto, may mga tsinelas. Tinanong ko yong babaeng nagtitinda kung may kasya dun sa mga bata, yong mura lang, sabi ko (baka kasi kulangin ang pera kong dala, heheh). Yong sa mas maliit na bata, may nagkasya agad na tsinelas na goma. Yong mas malaking ng konti na bata, mas malaki ng konti sa paa nya yong isang tsinelas na goma rin. Sabi ko, pwede na yan, kasi mabilis ka naman tatangkad pa. Sabi ng nagtitinda, ano ko raw yong mga bata. Sabi ko nakasabay ko lang sila. Binayaran ko ng “tapwe” (singkwenta pesos, “tapwe” nga ba tawag dun, sa John en Marsha ko ata narinig yon noon-noon pa heheh) yong babae at iniwan na yong mga bata kasi bibili pa nga ko ng ulam. Pero binilinan ko yong mga bata na huwag nila iwawala yong mga tsinelas nila. “Opo,” narinig ko habang palayo ako.
Maya-maya, bitbit ko ang mga supot ng pinamili kong ulam, pabalik na ko sa bahay sa ganung kalye din nang makita ko yong dalawang bata sa tindahan na kung saan ko sila iniwan. Mukhang busy yong babaeng nagtitinda sa paghalukay sa lalagyan nila ng mga tsinelas na paninda. “O, anong nangyari sa tsinelas mo?” sabi ko dun sa medyo mas malaking bata, kasi wala na naman siyang saplot sa paa. “Ay, ayaw niya yong tsinelas, Ate, malaki raw. Choosy sya. Kaso wala na talagang kasya sa kanya,” hirit ng nagtitinda sa akin. “Ay, ganun,” sabi ko. “Sige, bigyan mo na lang ng medyo mas mahal na tsinelas, baka may sukat siya doon” (may natira pa kasi akong pera sa pitaka ko, heheh). Eh di naghanap na sya sa iba nilang “stock,” at sa wakas ay may kasukat na sa paa ng bata. Nagdagdag ako ng trenta’y-singko pesos para sa tsinelas, at binilinan ko uli yong dalawang bata na ingatan nila ang kanilang mga suot pati na rin ang sarili nila.
Yon, kaya ang pakiusap ko lang sa inyo na makababasa nito maikling “true story” na eto ay kung may mga tsinelas o sapatos na kinalakihan na ng mga bata sa inyong bahay, ipunin ninyo ang mga eto, huwag itapon, huwag ibigay para kagat-kagatin ni Bantay. Ibigay ninyo na lamang sa mga bastang paslit sa paligid-ligid natin. Marami sila. Siyempre, mas maganda kung may maibabahagi tayong iba pang bagay sa kanila bukod sa tsinelas o sapatos. Pero, magandang simula na rin na saplot man lamang sa paa ay maihandog natin sa mga batang eto. Mahirap maglakad ng nakayapak. Mahirap pumunta sa gusto mong puntahan. Mahirap bumuo ng mga pangarap kapag ang hubad mong paa ay nakalapat diretso sa lupa or sa semento na kinatatayuan o nilalakaran mo, na para bang sinasabing akin ka, dito ka lang sa kalye, dito ka lang nababagay, wala ka ng pag-asang maka-alis dito upang magkaroon ng mas magandang buhay. Pero kung may maibabahagi tayo sa ganitong mga bata, baka sakaling dahil sa maramdaman nilang kabaitan at pag-alala mula sa ibang tao ay maisip nila sa murang edad nila na may halaga sila, at may pag-asa pa sila sa kabila ng isang mahirap na buhay na kinagisnan nila.
Wala dapat na batang nakayapak, di nakakaligo, di nakakakain, di nakakapag-aral. Wala dapat na batang di maaring mangarap at makamit ang isang magandang buhay.
Saturday, February 25, 2012
Recyclables Fair, Philippines
Ayala Foundation's sked for March 2012 for its Recyclables Fair (Philippines)
Saturday, February 18, 2012
Whitney Houston funeral, Feb. 18, 2012, live stream in about three hours from now
http://bit.ly/wDKZ0P
Press or copy the link above to watch the live stream, courtesy of GMA News Network (Philippines), as announced in GMA News' Twitter account @gmanews
To quote:
Watch the livestream of the funeral of singer Whitney Houston, starting at 9:00PM PHL time on Sat. Feb 18...
Press or copy the link above to watch the live stream, courtesy of GMA News Network (Philippines), as announced in GMA News' Twitter account @gmanews
To quote:
Watch the livestream of the funeral of singer Whitney Houston, starting at 9:00PM PHL time on Sat. Feb 18...
Monday, February 13, 2012
Whitney Houston and Karen Carpenter--both died in February
When I heard that great singer Whitney Houston passed away, for some reason I suddenly remembered the demise years ago of another great singer, Karen Carpenter. Why I connected together their deaths, perhaps because they both died at young ages (Whitney in her 40s, Karen in her 30s) (although I'm not saying that in prejudice to "older" people), both died suddenly, and both left a rich legacy of music to be enjoyed by generations then, now, and in future.
And just now, I found out through the Internet that, curiously enough, Whitney and Karen both died on a February. A week apart (of course, many years apart). And, if I may sound cheesy on this one, both died a few days before Valentine's Day. And to think that these two wonderful women helped the world celebrate love through their very popular love songs that to this date bring warmth to many hearts. Perhaps, the heavens made sure that Whitney and Karen won't leave us on V-Day itself, pardon me for saying that, because for sure many of their fans and music lovers in general would be even more heartbroken if they should lose these two ladies on the day that they helped to make special with their songs.
To Whitney--and to Karen--thanks for all the talent and the music you've shared with us, and the memories that your songs will continue to create beautifully in this world.
And just now, I found out through the Internet that, curiously enough, Whitney and Karen both died on a February. A week apart (of course, many years apart). And, if I may sound cheesy on this one, both died a few days before Valentine's Day. And to think that these two wonderful women helped the world celebrate love through their very popular love songs that to this date bring warmth to many hearts. Perhaps, the heavens made sure that Whitney and Karen won't leave us on V-Day itself, pardon me for saying that, because for sure many of their fans and music lovers in general would be even more heartbroken if they should lose these two ladies on the day that they helped to make special with their songs.
To Whitney--and to Karen--thanks for all the talent and the music you've shared with us, and the memories that your songs will continue to create beautifully in this world.
Saturday, February 4, 2012
Young Filipino cancer victim needs help
I saw this appeal for in the Philippine Daily Inquirer, a newspaper in the Philippines. You might want to help this young cancer victim. Prayers will also help. Thanks!
Cancer victim needs help
Philippine Daily InquirerEight-year-old Ella Flor Homeres showed early promise at her school at the Grace Montessori of Novaliches (Philippines) finishing second grade with honors. But Flor’s life changed almost a year ago when she was diagnosed with bone cancer. Her parents, both staff at the Department of Education (DepEd-Philippines), are appealing to kind hearts for help.
Now on her second month of treatment at the Philippine Children’s Medical Center, Ella is in dire need of chemotherapy. Her mother, Flora, an employee at DepEd’s Bureau of Secondary Education, and father Junell, a contractual worker at DepEd’s Bureau of Alternative Learning System, can no longer afford her costly treatment.
To help, you may contact Flora at +639208435949 or Junell at +639203799767. You may also deposit any amount to Josephine Flora Homeres’ account 334-500-4377 with Landbank Philippines.Thursday, February 2, 2012
Subscribe to:
Posts (Atom)